Połączenie współczesności i tradycji

Kompleks między ulicami Ząbkowską, Nieporęcką, Białostocką i Markowską powstały w wyniku rewitalizacji, modernizacji i rozbudowy zespołu budynków dawnej Warszawskiej Wytwórni Wódek to ponad 65 tys. m² powierzchni biurowo-usługowej, 140 pokoje hotelowe, 342 lokale mieszkalne, 1000 miejsc parkingowych oraz inspirowane genius loci Muzeum Polskiej Wódki. W zgodzie z duchem miejsca pozostaje również tradycyjny charakter elewacji. Cegła występuje na niemal wszystkich budynkach kompleksu. W różnej formie, nierzadko w towarzystwie elementów ze stali lub betonu, ale zawsze w charakterze wspólnego mianownika obiektów o różnej funkcji i formie architektonicznej. Od prostych, współczesnych ścian w wiązaniu połówkowym, po klasyczne boniowania, masywne pilastry i bogato zdobione gzymsy nawiązujące do budynków fabrycznych z przełomu XIX i XX wieku, właściwie wykorzystana cegła pozwoliła na podkreślenie odmienności poszczególnych obiektów kompleksu przy jednoczesnym zachowaniu spójności formy.

Cegły klinkierowe pozwalają na szerokie możliwości zastosowania przy wznoszeniu ścian nośnych i licowych domów, murów, ogrodzeń oraz elementów małej architektury. Aby błędy wykonawcze, złe warunki pogodowe lub inne okoliczności nie zniweczyły całego efektu należy wszelkie prace murarskie prowadzić zgodnie z normami i sztuką budowlaną.

Na polskim rynku, powszechnie i niezależnie od rodzaju nawierzchni brukowej (beton, granit, klinkier) stosuje się w większości przypadków jeden rodzaj podbudowy: podbudowa z kruszyw z podsypką piaskowo cementową. Przyzwyczajenie to pozostało (przypuszczenie autora) z lat „wesołej twórczości” kiedy to nie było dostępnych innych materiałów a i z dostępnością wymienionych wyżej bywało różnie.